«Χτυπάω γιατί μου αρέσει»

«Χτυπάω γιατί μου αρέσει»

Γαλλία: ένας χούλιγκαν μιλά για τους τσαμπουκάδες και τους κανόνες τους

Το πρωί, είναι υπάλληλος σε ένα πρακτορείο ταξιδίων. Φοράει το κοστούμι και το καλύτερο χαμόγελό του, είναι ευγενής και τυπικός. Ο θυμός που βράζει μέσα του ξεσπάει μόνο όταν έχει αγώνα η ομάδα του. Τότε, γίνεται ένας «γνήσιος χούλιγκαν», βίαιος από ευχαρίστηση.

Από τα 28 χρόνια της ζωής του, τα τελευταία 13 ο Στεφάν έχει δύο οικογένειες. Η μία, η κανονική, είναι μια συνηθισμένη μεσοαστική οικογένεια: ο πατέρας του είναι τεχνικός διευθυντής σε μια επιχείρηση, η μητέρα του είναι δημόσιος υπάλληλος. Η άλλη, η κρυφή, είναι ο φόβος και ο τρόμος των γαλλικών γηπέδων: οι Boulogne Boys είναι μια ομάδα σκληροπυρηνικών οπαδών της Παρί Σεν Ζερμέν που έχουν πλειστάκις εμπλακεί σε βανδαλισμούς και ρατσιστικές επιθέσεις. Ο ίδιος ο Στεφάν υποστηρίζει πως δεν είναι ρατσιστής. Είναι απλώς «υπερπατριώτης και εθνικιστής». Τον οδήγησαν εκεί οι προσωπικές του εμπειρίες: «Μεγαλώνοντας, βίωσα την έλλειψη σεβασμού, τον ρατσισμό των μεταναστών που φτύνουν τη Γαλλία, τη χώρα που τους υποδέχθηκε. Αυτό με έκανε να εξεγερθώ». Κι επειδή η πολιτική τον αφήνει παγερά αδιάφορο, είδε ως σάκο του μποξ το γήπεδο.

Για την απόλαυση

Boulogne Boys. Μια ομάδα σκληροπυρηνικών οπαδών της Παρί Σεν Ζερμέν που έχουν πλειστάκις εμπλακεί σε βανδαλισμούς και ρατσιστικές επιθέσεις

Ο Στεφάν ανήκει στο κίνημα των «ανεξάρτητων», ή «κάζουαλ», στους πιο βίαιους των Boulogne Boys. Βασικό στοιχείο τους: δεν φέρουν κανένα χαρακτηριστικό που να μπορεί να υποψιάσει την Αστυνομία. Δεν είναι τύποι περιθωριακοί, με ξυρισμένα κεφάλια και τατουάζ σβάστικες. Είναι κανονικοί πολίτες οι οποίοι κινούνται με τη μεγαλύτερη διακριτικότητα και καταφεύγουν στη βία, ή μάλλον επιζητούν τη βία, επειδή την απολαμβάνουν: «Στις μάχες, μαθαίνεις να ελέγχεις τον εαυτό σου, επιδεικνύεις την τόλμη σου, επιζητείς την αδρεναλίνη», λέει ο Στεφάν στη «Monde».

«Στόχος δεν είναι να σκοτώσεις αλλά να κυριαρχήσεις πάνω στον άλλο». Οι σοβαροί τραυματισμοί, υποστηρίζει, παραμένουν λιγοστοί. Ο ίδιος πάντως έχει ακόμα ορατά στο πρόσωπό του τα σημάδια από το χτύπημα που του κατάφερε ένας «άλλος» με μπουκάλι. «Οι καβγάδες μας είναι πολύ θεαματικοί για τους απ' έξω. Συνήθως όμως, βγαίνουμε μόνο με μερικούς μώλωπες, κανένα σπασμένο πλευρό, άντε κανένα σπασμένο δόντι».

Στο Ίντερνετ

Ένας «δραστήριος ανεξάρτητος», λέει ο Στεφάν, συμμετέχει κάθε χρόνο σε καμιά δεκαριά τσαμπουκάδες. Μερικοί από αυτούς, μαγνητοσκοπούνται και δημοσιεύονται στο Ίντερνετ. Στην πραγματικότητα, πίσω από τη φαινομενική αναρχία, επικρατεί απόλυτη τάξη και κανόνες: ορισμένοι τσαμπουκάδες διοργανώνονται εκ των προτέρων με τους οπαδούς των αντιπάλων (είναι οι επονομαζόμενες free fights) ώστε να περιοριστούν οι κίνδυνοι αστυνομικής παρέμβασης. Άλλοι ξεσπούν αυθόρμητα, μέσα ή έξω από το γήπεδο, ανάλογα με το θέαμα ή τη διάθεση. Επίσης: «Ένας χούλιγκαν δεν επιτίθεται στον Χ ή τον Ψ που περνάει από τον δρόμο», δεν συμμετέχει σε καβγάδες τύπου «δέκα εναντίον ενός», χρησιμοποιεί μόνο τα πόδια και τις γροθιές του και όταν ο αντίπαλος βρίσκεται στο έδαφος, «τον χτυπάει, ναι, αλλά δεν τον λιντσάρει».

Την Αστυνομία ο Στεφάν δεν τη φοβάται. Ούτε πιστεύει ότι υπάρχει περίπτωση να του στερήσει τη χαρά του χουλιγκανισμού το οποιοδήποτε κατασταλτικό μέτρο. Το μόνο που φοβάται, είναι μη τυχόν «αστικοποιηθεί» το γήπεδο, μη τυχόν αυξηθούν για παράδειγμα οι τιμές των εισιτηρίων περιορίζοντάς του την πρόσβαση. «Έτσι ναι, θα μπορούσαν να μας κάνουν κακό».